मुंबै, दिनांक - पा / ऊ / स .

काल राविन्द्रला पोहचता पोहचता पाऊस सुरु झाला.
आयला कुठही असलो तरी हे पावसाच खूळ काही जात नाही.
संध्याकाळ झालीच होती.
पावसाने अंधार केला.
मी उतरलो पावसात. एकटा.
पद्या, भिकारचोट काचेच्या दारामागून बघत राहिला.
खूप शिव्या घातल्या. म्हणाला कालच भिजलो होतो रे आज नको.
मला वाटलं साला पाऊस म्हणजे काय ... चा वडापाव आहे? कालच खाल्ला आज नको म्हणायला. नंतर आजूबाजूला बघितलं तर पद्य सारखे बरेचजन पाउस बघत होते.
हे हे पाऊस पाउस म्हणत .
मला हसायला झाल खूप.
तर आवाज आला, ''ए मुला इकडे ये''.
काय कळलच नाही.
इकडे रे इकडे , ''मी दिसत नाहीये का तुला''?
बघितलं तर पी. एल. हसत होते.
मी म्हणालो ,पी.एल. अहो पुतळ्यातून काय हसताय? शोभतं का हे असं पुतळ्याने हसलेलं? लोक काय म्हणतील?
'ते मरू दे रे, बरं झालं तू आलास.''
आई घातली! मेलो बिलो कि काय? गर्रकन सगळं तपासून बघितलं. सगळं जागच्या जागी होतं.
मी आलो ते बर झालं म्हणजे, कधी पासून वाट बघताय माझी?
अरे बावळट, मी एकटाच भिजत होतो, तू आलास भिजायला ते बरं झालं. तू इथला नाहीस ना?
हो. पण कशावरून?
अरे इथली मानसं पावसात भिजत नाहीत त्याना भिजावं लागतं. आणि हसायला लागले.
पी.एल. हा विनोद होता का?
नाही हि वस्तुस्थिती आहे.
अहो ऑफिस एकीकडे घर दुसरीकडे मध्ये हा पाऊस काय करणार बिचारे?
हं जमेल तसा एन्जोय करतात. ग्रेटच आहेत.
आपल्याला तसं जमवता वगैरे येत नाही पी.एल.
ते तुला बघितलं तेव्हाच कळलं. म्हणून मघाशी हसत होतो.
असल्या भिकारचोट तडजोडी एन्जॉय करत जगण्यात, गंमत नाही गांडूपना वाटतो मला.
'' या शहराला आहेत हजार दारं
आणि लाखो खिडक्या
जी चघळत बसतात दिवसंरात्र
माणूस नावाचं चिंगम ......''
मी त्यांना मध्येच थांबवलं. पी.एल. अहो, माजीच कविता मलाच काय ऐकवताय?
पुढच्यावेळी माजी ऐकवीन प्रॉमिस. येशील ना? पुढच्या पावसात?
आणि ते परत हसायला लागले.
मी- येईन. प्रॉमिस. आता का हसताय पण ?
पी.एल.- शहाणा हो. असं पुतळ्याशी भर पावसात कुणी गप्पा करत बसतं का?
लोक काय म्हणतील.
या वेळी मात्र अजिबात हसले नाहीत. जरासुद्धा नाही.
नंतर ते खूप बोलत राहिले. मला काहीच ऐकायला नाही आलं.
पाऊस ओसरला होता. पद्या आला.
काय रे काय झालं?
झक मारली आणि पावसात आलो.
का?
उद्या संध्याकाळी पाऊस पडला पाहिजे.
का?
काही नाही रे कविता ऐकायचीये मला. तू चल.


मुंबै, दिनांक -  पा / ऊ / स .

सचिन ठाकूर ...